Yıllar geçtikten sonra bile hiçbirini çalmayı öğrenemedim. ve hiçbirinde virtüöz olamadım.
Başarılı olmak için her şey değil, bir şey lazımmış. başarı bir verişmiş; bir şeyi alabilmek için bir şeyi vermek, diğerlerinden vazgeçmek gerekiyormuş. keşke kemanı seçseydim ve diğerlerinden vazgeçseydim.
karıma da hayatı zindan ettim, sevgililerime de... hiçbirinden vazgeçmedim. yani...
evlilik sadece birisi için karar almak, diğerlerinden vazgeçmek... işte evlenirken ben bunu anlamadan evlenmişim. evlendikten sonra başka kadınların da olduğu bir hayatı yaşamaya devam ettim. içlerinden birini daha çok sevdim; ama ne onlardan birinde, ne de karımda karar kıldım. yıllar sonra şimdi yapayalnızım... ne karım kaldı, ne de diğerleri...
Aynı ev de metazori bir hayatı iki çocuğa bağlayıp yaşıyoruz. keşke birini gerçekten seçebilseymişim, ama yapamadım. tıpkı enstrüman seçimi gibi hepsini istedim ve sonuçta elim boş kaldı.
almak için bırakmak gerekiyormuş. dolu dolu, boş yaşamak. hayatım boyunca yapacak işlerim oldu; hepsini yapmayı istedim. hangisinde 'en iyi' oldum. şimdi bakıyorum, kazananlar, başarılı olanlar hep bir tek şey yapmışlar.
en iyi olmak için önce seçmek ve diğerlerini bırakmak gerekiyor. işte de böyle, özel yaşamda da...
bu seçimi yapmanız gerekiyor; çünkü mutlaka bazıları daha uygun...
bir ara ekonomik sıkıntıya düştüm. tasarruf gerek. başladım her şeyden %10 kesmeye, ne anlamsız bir uğraşmış bu. %10 daha az peynir yemek, çay içmek. bu tasarruf çok acı verdi bana, her an hissettim. çok sonradan anladım; sadece sigara ve alkole verdiğim parayı yarıya indirsem yetermiş! her kalemden %10 değil etkili kalemi bulmak gerekiyormuş.
yani orada da seçim yapmak gerekiyormuş... her seçim bir kaybediştir! her tercih bir vazgeçiştir. çünkü...
sabah işe gitmekle, yatakta nefis bir miskinlik fırsatından vazgeçmiş olursunuz. kalkar kalkmaz hayat bin bir seçeneği dayar burnunuzun ucuna...'ne giysem' telaşından, öğle yemeğinde 'ne alırdınız? diye başucunuzda biten garsona, 'hangi kanaldaki filmi izlesem' kararsızlığından 'bize oy verin' diye bağrışan partilere kadar her şey, herkes, her an sizi ısrarla bir tercihe zorlar.
yastığınıza teslim olmuşsanız, belki dışarıda ışıl ışıl bir günden vazgeçmiş olursunuz. bahar esintileri taşıyan bir elbise belki o gün yaşamınızı ışıldatabilecekken, ağırbaşlı bir sadeliğe karar vermekle muhtemel bir tanışıklığı tepersiniz. belki yemediğiniz musakka, ısmarladığınız izmir köfteden daha lezzetlidir. ya da öbür kanaldaki film, o anki ruh halinize daha uygundur. ama yaşam, vazgeçtiğiniz şeye ilişkin ipucu vermez. geri dönüp, o gün gökkuşağı desenli bir elbiseyle yeniden yaşama şansınız yoktur. bu seçim oyununda vazgeçtiğiniz şey, seçtiğinizden daha değerliyse pişmanlık kaçınılmazdır.
ama neyin değerli olduğunun kararı da yine size aittir. ve vazgeçtiğiniz şey bazen bir saray, bazen şöhret sahnesinin parıltılı neonları da olsa, çoğu zaman gözünüz arkada kalmaz.
çünkü duvarlarına sevdiğinizin kokusu sinmiş bir ev ya da sevdiğiniz kadınla paylaşamadığınız bir saray, sizin için borsada kolay feda edilebilir değerlerdendir.
hayata bir başka gözle bakmayı öğrendiyseniz, bu seçimde kazandıklarını sananlara yalnızca acıyarak gülümsersiniz.
her şeyin sıradanlaştığı bir dünyada bazen kaybetmek en doğru seçimdir.
ve o dünyada en yerinde tercih; vazgeçiştir.