Bir otomotiv devi yeni fikirler bulmak için mühendislerini afrikaya, yoksul insanların diyarına gönderir. Mühendisler, sokakları gezerken çocuklara hayallerini sorarlar. Elinde tahta arabasıyla oyanayan çocuğa yaklaşıp, nasil bir araban olmasını istersin diye sorar, mürekkep kokan elleriyle siyah çocuğun hınzırca ensesini kaşıyan beyaz yakalı bir mühendis... Çocuk, yay gibi gerilen dudaklarıyla başını kaldırıp güler. Sonra buruşturup dudaklarını, güneş içine girsin rüzgarda tarasın saçlarımı der. Yalancı bi tebessümle güler hayal taciri önleri dişleri dökülmüş karamel renkli çocuğa ve kalkıp uzaklaşır yanından. Tabi not eder her cevabı kendi ülkesine gidip ar-ge servisine vericek yeni fikirlere ilham olacaktır. Bu yüzden gelmiştir toprak renkli insanlarin ülkesine. Dönüş yolunda notları kurcalar hayal taciri çocuğun cevabını okuyunca bir ışık yanar aklında aradığını bulmuştur... 2 yıl sonra en işlek caddelerdeki reklam tabelalarında, kırmızı renkli üstü açık arabada, bir eli direksiyonda, bir eli havada rüzgarın güneş gözlüklerine vurup havalanan saçlarıyla, kahkayla gülen siyah elbiseli kadının ufuk çizgisine dayanan boş otoyolda mutlu bir şekilde gidişi resmedilmistir. Toprak renkli çocuğun hayali, bir hayal tacirinin "bırak güneş içeri girsin sloganıyla" çalınıp gitmiştir.... Bu girişimcinin onay verilmeyen projesine gelince hikaye aynı. Bir süre sonra sermaye sahiplerinden biri kargo aracı gibi sokak sokak gezmeye başlar... Sonuç: Bir hayale tutunursun elde var hayal kırıklığı... Bu kahvenin kokusu çoktan kabartmıştır sermaye sahiplerinin iştahını... Hüririyet'te
bu haberi okuyunca anlamasa da tahmin edebilliyor insan.
